De laatste week van mijn verblijf in Canada bracht ik weer in het gezin van Maaike door. Het was wel mooi in Simcoe en Toronto, maar waar is het beter verkeren dan bij je eigen familie? Pieter haalde me op met de auto. Voorwaar een hele tocht, en hij had dat ook niet behoeven te doen, want ik zou me best alleen gered hebben om terug te reizen per Grey Hound Bus of VIA spoorlijn.

Wat mij bijzonder opviel in het gezin van Maaike en Pieter was de fijne onderlinge verhouding. Dit is in de gezinnen van mijn kinderen in Nederland niet meer het geval. Ik kan dat hier veilig neer schrijven, want het zou mij verwonderen als mijn kroost hier dit schrift ooit zal lezen. In woonkamers waar de televisie de haan kraait blijven boeken dicht.

Men zou een boek kunnen vullen door Canada en Nederland steeds maar weer met elkaar te vergelijken. Dat moet ik maar niet doen. Ik zou tegen te veel zere Nederlandse schenen gaan schoppen. Tegelijkertijd zou ik emigranten die hun oude vaderland nooit konden vergeten verdriet doen. Wij zijn hier op aarde om goedheid en liefde te zaaien. Dat hebben zelfs humanisten en agnosticus van Christus geleerd, ofschoon alle groepen daarin mankgaan.

Maaike en Pieter waren goed voor elkaar. Ik heb nooit begrepen wat Maaike in Pieter zag, wel wat Pieter in Maaike aantrok… En dat helemaal niet omdat het mijn dochter is. In Maaike zie ik Geertje, en Pieter was net zo verliefd op Maaike als ik vroeger op Geertje was!

Maaike is iemand die opvalt. Ze mag soms wat al te fors overkomen naar lichaam en stem, maar ze is een lieve vrouw met een gulle, opgeruimde natuur. Ze gaat niet gauw bij de pakken neerzitten. Ze windt zich niet gauw op en is meer beducht op het welzijn van anderen dan van haarzelf. Ze ziet overal mensen in nood, ja zelfs tot in de verste hoeken van Afrika. Ze zou bij wijze van spreken haar korset nog weggeven als ze zo’n ding bezat.

Pieter is een flauwe afschaduwing van zijn vrouw geworden door de jaren heen. Ook ik ben door Geertje een beter mens geworden. Gods Geest moge dan direct in onze harten werken, maar gebruikt ook wel eens een omweggetje om dat via je naaste te doen. 

Om een voorbeeld te noemen. Op een avond zagen we op de televisie de uitgemergelde lichamen van vele Afrikaanse kindertjes. Maaike zat erbij te huilen, Pieter zat erbij te kreunen. Maaike zei resoluut, “Ik stuur 500 dollars naar die hulporganisatie!!” “Kind toch,” schrok Pieter, “dat is toch veel te veel, we hebben niet eens zoveel geld op de bank staan…en hoe weet je of dat geld goed gebruikt wordt?”  Was hij nu een autoritair mannetje geweest zoals zovele Hollandse gereformeerd mannetjes (gelukkig neemt hun aantal af), dan zou hij hierover doorgezaagd hebben… … Maar Pieter is geen autoritair kereltje. Gelukkig maar…de gevolgen waren niet te overzien geweest, Maaike’s parmantigheid in aanmerking nemende. “We kunnen wel allerhande bezwaren hebben, maar zo worden die mensen niet geholpen,” zei Maaike, “als we nu eens vijftig dollardjes per maand gaven?” “Dat doen we,” zei Pieter…

Ik was ten zeerste verbaast, want ik had al uitgerekend dat hun contributies aan kerk en christelijke school bijna $700 per maand bedroegen. (Canadese christelijke scholen worden niet gesubsidieerd door de regering). Hoe doen ze dat, vroeg ik me verwonderd af. En dan ook nog in zo’n mooi huis wonen en twee mooie au-tos bezitten. Pieters stoffeerderszaak was echt geen goudmijntje en Maaike werkte niet buitenshuis.

Maar daarin had ik me vergist. Drie dagen later kwam de aap uit de mouw. Ik kwam uit bed en vond niemand thuis. Toen heb ik Pieter even gebeld hoe dat wel zat. “O,” riep Pieter door de telefoon,” Maaike is vandaag uit werken. Als U er niet bent doet ze dat drie dagen in de week. Maar vandaag kon ze er niet onderuit.”

Drie dagen in de week gaat Maaike dus uit werken in de stad als schoonmaakster om er zeker van te zijn dat het schoolgeld elke maand betaald wordt.

U moet zich dat goed voorstellen! Ze wonen in een luxehuis…een huis van alle snufjes voorzien…een huis dat in Nederland alleen mensen met een dik inkomen zich kunnen permitteren. Kunt U zich indenken dat de mevrouw van zo’n modern Nederlands huis ‘s morgens op een oud fietsje de stad in gaat om het huis van iemand anders schoon te maken? En dat ze dit doet om geld bij elkaar te schrapen zodat haar kinderen christelijk onderwijs kunnen genieten? Ik ga niet vergelijken! Maar stel nu eens het geval dat de Nederlandse regering de christelijke scholen alhier niet meer subsidieerde? Ik weet het antwoord al vooruit…dan was het gedaan met die scholen! Het is eenvoudig ondenkbaar dat in het huidige geestelijke klimaat in Nederland christelijke ouders zelf hun christelijke scholen gingen onderhouden… zeg maar met zo’n 800 gulden per maand! In Canada is dat nog mogelijk, en bepaald niet omdat mensen hier meer verdienen dan in Nederland. Nee hoor… Canadese gereformeerden, hebben Abraham Kuypers’ leuze nog in hun banier: Christus Heer en Meester op alle terreinen. Waar is onze Abraham in Nederland gebleven?   

Maar keren we terug naar Maaike en Pieter. Ik zie Maaike als een sterke sleepboot die een klein vrachtbootje aan het lijntje heeft… Een bootje dat waarschijnlijk net zo goed onder eigen stoom kon varen, maar het wel leuk vindt zich te laten trekken. Vooral als dat op een leuke en lieve manier gedaan wordt, zonder al te veel geruk aan de sleeptouwen. Ikzelf was vroeger de leidinggevende figuur in het gezin. Nu zie ik dat het ook anders kan.…en ook dat is een gave van de Heer. In Gereformeerde kringen hier wordt nogal eens gesproken over ‘headship’… men stelt gezag wijze de man boven de vrouw. Dit is dan het aanloopje om vrouwen buiten kerkelijke ambten te houden. Zoals ik eerder vermelde is deze kwestie hier nog steeds gaande. Om eerlijk te zijn snap ik niet waarom men zich hier daar zo druk over maakt. Je hoeft toch alleen maar naar de “Maaike en Pieter” gezinnen te kijken om te zien dat vrouwen soms de teugels in handen hebben? Als persoon had ik liever Maaike als mijn wijkouderling. Stel je voor dat ik Pieter op huisbezoek kreeg…ik zou hem de woorden uit de mond moeten trekken.

Het was goed enige maanden in Maaike en Pieters gezin te verkeren. Ik had al lang gemerkt dat Maaike en Pieter goede ouders waren. Streng als het te pas kwam, maar dan ook weer de leidsels laten vieren. Ze lieten hun kroost niet alleen door hun kinderjaren sjouwen maar schonken altijd aandacht aan ze. Pieter was zich van deze taak veel beter bewust was dan ik vroeger. Die jongen trekt met zijn kinderen op! O, wat was ik daarin nalatig geweest! Na een lange dag in het veen, of een drukke, vermoeiende dag in de groentewinkel, vond ik dat ik met rust gelaten moest worden. Ik was dan doodmoe en versliep de avonduurtjes die ik aan de kinderen had kunnen besteden achter de krant. Pieter heeft ook een drukke zaak en is dunkt me lang niet zo taai als ik vroeger was, maar houdt zich

‘s avonds toch met de kinderen bezig, als die tenminste thuis zijn, want kinderen hebben hier een veel drukker leven dan in Nederland lijkt het me toe. De jongens moeten een paar keer per week hockeyspelen, hebben catechisatie, zijn ook nog lid van een jongensclub, de meisjes naar pianoles en balletlessen (want Maaike is als de dood dat ze net zo stevig worden als zij), hun meisjespadvinderij enz. enz…! Maar Pieter staat altijd paraat hoor! Met een blij gemoed brengt hij bijna elke avond kinderen weg en haalt ze weer op…dat moet hier wel, want de afstanden zijn te groot om het af te fietsen. Gaat hij daarna achter de krant? Nee hoor, hij praat nog een half uurtje met een van de kinderen, of helpt een ander met het huiswerk. Ik stond werkelijk verbaasd over zijn vaderschap! Vooral omdat ik dit niet achter hem gezocht had! Het is toch zo belangrijk dat een man zich van zijn vaderplichten bewust is!

Een paar van mijn getrouwde kinderen in Holland, zaten nogal eens bij een psycholoog om hun problemen op te lossen. Dan werden de kinderjaren onder de loupe genomen. Waarom hinken mijn kinderen schots en scheef door het leven?  Zij wierpen me toen voor de voeten dat ik eigenlijk nooit een goede vader geweest was. Ik heb daaronder veel geleden. Ik sprak daar met Maaike over. “Ach Pa,” zei ze, “vroeger kon het toch niet anders met al dat harde werken? En wat wist u nou van opvoedkunde en psychologie? En nou moet je niet denken dat ik Pieter achter de broek gezeten heb, hoor! De boekwinkels liggen vol met handige kleine boekjes over het huwelijksleven en opvoeding van kinderen. Op een Zondagmiddag las Pieter zo’n boekje en zei: Potverdikke, Maaike, ik doe het helemaal verkeerd! Er zit heel wat meer aan het vaderschap vast dan ik gedacht had! Nou, dat is nog maar 5 jaar geleden hoor…voor die tijd zat hij ‘s avonds ook achter zijn Calvinist Contact of Banner te slapen.” Ik vroeg of zij, net als een paar van haar zusters in Nederland ook een kneusje geworden was omdat ze de ‘vaderbegeleiding’ gemist had in haar jeugd. “Tjonge, Pa,” zei Maaike, “ie moet u zelf niet zo wegcijferen. Ik wist toch dat je ‘s avonds zo moe was als een hond? Weet je dan niet meer, hoe je nooit vergat mij toe te stoppen als ik naar bed ging? Hoe je me zacht over mijn haar aaide voor je me een kusje gaf en dan de dekens tot vlak onder mijn kin trok? Ik dacht altijd: ik heb de aller- aller- allerliefste vader in de wereld… En dat denk ik nog! O, ik heb jullie hier eerst zo gemist in dit grote land, vooral toen we zo arm als luizen waren. Ik had wel op handen en voeten terug willen kruipen, alleen maar om jullie een paar uurtjes te zien. En dan moest ik ook nog altijd Pieter moed inspreken als hij zonder werk zat. Dit is een hard land voor ons geweest, veel harder dan we jullie ooit in onze brieven lieten weten. Maar nu is het allemaal goed geworden en ik ben o zo blij dat je nog een paar dagen bij ons blijft…”