Wie goan kampeern mit aal ons zeuven kinder en 14 klainkinder.
Ik kreeg n doodschrik toun mien vraauw t zee. Mien eerste reactie was: “Ik goa nait mit!”

t Was acht joar leden dat wie veur t loatst kampeerden. t Iesde mie tou nog ains in n tende te kroepen. “Ach man”, jammerde ik, “wie kommen om!” Ik bin sikkom 72 en mien haalve lichoam wil nait meer mit. En din zeker sloapen op n schoemrubber metras op de haarde grond. Vief keer s nachts honderden meters lopen om mien plassie in n hoeske oaf te leveren. Moar mien laaive vraauw keek mie bedruifd aan en ik zag heur denken: ist nou aal zo wied mit die jong, dast dat nou nait meer aanduurst? Hou mout dat din ast 80 bist!

Nou bin ik ook wel weer zo dat ik mie gaauw loat beproaten. “Ach”, zee vraauw, “laiverd, t kin de leste keer wel wezen dat dizze gelegenhaid zich veurdut. Wie nemen fietse mit den kinst was makkelker bie t hoeske kommen.”

Ik brulde: “Midden in de nacht zeker, din bin ik ja zo doezelig en licht in kop dat ik wizze tegen n boom aanknap.”
“As we nou es zo’n zaikenhoespispot mitnamen”, zee vraauw, “mit n mooi lichie der bie, want ik wil tentbodem wel goud schoonhollen.”

Ik zee: “Doe hest ja overal n oplössen veur, straks loop ik nog mit stroalende ogen oet te kieken noar de eerste kampeerdag. Nou goud din, ik wil wel mit, moar din most mie behandeln as n ol kerel en nait as n jonge vent dei alles nog doun kin.”
“Och jong”, zee ze laif, “ik loop zulf ook ja tegen de zeuventig, t zel veur mie ook nait mitvaaln.”

Mien vraauw moakte n mooi liestje wat zo aal mitmos en dat was zo ongeveer t haalve hoesholden. Ik lag nachten wakker hou ik dat spul in mien klaine Toyota mos staauwen. Moar der kwam oetkomst. n Jong van ons har roemte veur onze plastieke stoulen, de ainege stoulen woar we nog zunder al te veul piene in zitten konnen. Ik hoalde verroemd oadem. Wie konnen tenminste goud zitten. En dat is t haalve aaiereten, want wie zitten veul…

Wie waren de eersten op t kampeerterrain. n Mooi lapke grond tussen hoge bomen en vlak bie t strand van Lake Erie. Vraauw sluig de pinnen in de haarde grond omdat ik mie nait zo goud buukken kon. As hoofd van t hoesholden, gaf ik ze nog n tikkie noa, om ook wat te doun te hebben en om zeker te wezen dat we bie n haarde wind nait mit tende en aal lucht invlogen. Wie hadden net t mooie blaauwe zaail opricht over de picnictoafel, of t begon haard te waaien. Boven de hoge bomen draigden loodzwaore zwaarte wolken en over t meer heurde ik zwoar gedreun. “Ach, wat ist toch wat,” zee ik verdraiteg, “binnen we net n beetje op dreef en doar brekt de daarde wereldoorlog oet.”

t Begon inains hail haard te reegn en de wind zwiepde t woater onder t zaail boven de picnictoafel en direct waren alle potten en pannen en t ander gerei in ain keer sjoepe nat. Moar dat was t slimste nait. Noast ons, in de stromende regen, waren mien zeun en klainzeun bezig om heur tende overend te kriegen. t Woater stroalde mit gutsen van heur oaf en handen jeukten mie om ze te helpen en heur wat morele moud in te spreekn. Moar vraauw wol t nait hebben. “Zie kennen t zulf wel oaf”, zee ze, “en din blift der veur die niks aans over om ze te kommedaairn en doar hebben ze in dizze vreesleke omstandigheden gain behuifte aan.”

Noa twei uur huil de reegn op. Allennig bie n vloage wind sputterde nog wat woater van boombloarn. Twei grode vievers in tende dei mien vraauw op boekebakke opvaailde. Mien metras was n beetje nat worren, moar der waren nog n poar dreuge plekken en doar mos ik moar op goan liggen.

Ondertied was t tien uur en ik wol wel noar bérre. Nou, dat mog wel van vraauw. Ik strompelde tentdeure binnen en ontdekte dat we deur alle narighaid hin vergeten harren om heur braide luchtmetras op te pompen. Doar ston ik te pompen, vout op en deele, op en deele, en naargens gain holvast. t Duurde zo’n daarteg joar veurdat ik t metras n beetje op zag zwellen en ik wuir doodop. Ik ruip noar vraauw: “Hou laank mout ik hier nog stoan, ik vuil t ende noabie”. Vraauw nam t gelokkig van mie over. Binnen twei minuten was t metras sloapklaor… O, wat har dei vraauw van mie n woeste macht in heur bainen.

In gewone omstandigheden goa ik even zitten om schounen en sokken oet te trekken. Moar in dei domme tende har ik naargens holvast. Ik ston doar moar te slingern, scheuten pien deur mien onderlief, hardstikke doezelig en toch joen evenwicht bewoaren. Aan dat soort gimmestiek har ik in joaren nait meer doan en ik ruip mit oversloande stem noar mien vraauw dei nog bie de picnictoafel rondscharrelde: “Bring mie toch n stoule!” Moar dat mog naait, zee ze, poten van stoul zollen deur t grondzail goan. Ik docht: verdikke, den hol ik boksem en overhempie mooi aan.

Even loater lag ik heerlik onder n loaken te lezen bie t licht van n hail modern lampie. Man, dat ging ja zo mooi! Moar even loater vuilde ik t vocht van t natte metras in mie optrekken en… mien zwoare bonken vuilden de grond onder t metras. Ik dee t lampie oet en docht: ik bin zo oververmuid dat ik zo in sloap rol. Har ie docht!

Vraauw lag n zetje loater ook op heur mooie braide luchtmatras. Wat fijn veur heur docht ik, gain nattighaid en heerlik zacht. Dei slept net as ik in drei seconden. Moar wat der ook kwam… gain sloap! Mien schenke dee mie ja zo zeer. Och, och, wat lag ik ongemakkelik! Ik vuilde mie as n popke mit een natte pisdouk om.

“Kom moar noast mie”, zee vraauw, “t metras is groot genog veur ons baiden.”

Dat dee ik. Mit n zwaai zwiepte ik mie op t metras noast mie en t was net of ik in de hemel belande. Ik sluip binnen 5 minuten.
n Zetje loater weer kloar wakker. Wat was dat nou toch! t Was net of ik vanneis de Atlantische Oceoan overstak. Ik vloog op en deele op n woeste golf. Soezerig docht ik: dat krieg je natuurlik as joen bedgenoot zich omdraait. Sloaperig zee ik: “Nait weer doun wicht, mooi stil blieven liggen”. Mit n ruk schoot ze overende. “Den dei ik main”, zee ze, “doe gooist die om t haalf uur mit macht en geweld om mit dien zwoare lichoam, ik heb nog gain oog dicht doan!”

t Wuir hail langzoam 6 uur. Wat is dat dicht bie de natuur as je t ochtendgloren mitmoaken maggen. Ik vuilde mie zo bliede en dankboar: de dag brak aan, alle ellende is veurbie. Ik strompelde noar de does en dee mien klamme klaaier oet. Moar wat heb je aan n does as der gain kroantje is! Ik bekeek alle muren aandachtig, moar n kroane zag ik nait. Hail langzoam kwam der n herinnern in mie op… tien joar leden har ik ook zo noakt onder n dreuge does stoan. Ja, ja, dat was t! n Electronisch oogje in mure en hand der veur hollen!

Vraauw har haile nacht nait sloapen. Ik n poar uur. Wie lagen mekoar bie dat eerste licht van mörn aan te kieken en ik vuilde mit tonen aan dat zai docht wat ik docht: dat nooit weer! De volgende drei nachten hebben wie heerlik in n motel sloapen en in de noamiddag reden we der noar tou om n heerlik tukkie te doun. En in de ogen van onze kinder en klainkinder zagen wie n heerlik begriepen!

Ach ja, Pa en Moe binnen ook ja nait jong meer!

As ie dat moar waiten!