Het tweede dat ik me herinner is dat ik werd aangereden door een auto toen ik vier jaar oud was. Ik geloof dat het op 20 mei 1932 was. Het was halverwege de middag en mijn vader ging melken en nam Geertje en mij mee. Henk was toen 2 ½, mijn zusje Ju bijna 1 jaar en mijn moeder was weer in verwachting. We stonden aan de kant van de weg klaar om in de schouw te stappen (een platbodemboot die met een lange stok werd bestuurd en werd gebruikt om te melken).

Papa zei: “Cor, kijk uit, er komt een auto aan.” Autos kwamen toen nog niet veel voor en ik was er bang voor dus ik wilde terugrennen naar de kant maar het was te laat. De auto reed over mijn arm en sneed hem bijna helemaal af. Mijn jas hing over de bumper dus hij moet me een eind hebben meegesleurd over de ruwe grindweg. Ik werd meteen in dezelfde auto naar het ziekenhuis in Gouda gebracht. Mijn arm, boven de elleboog, was zwaar gebroken en hield nauwelijks stand.

Eerst moet ik in shock zijn geweest en geen pijn hebben gevoeld. Op onze boerderij was al het vee wit en zwart en toen we naar Gouda reden, passeerden we een boerderij waar alle koeien rood en wit waren. Ik vond dat zo vreemd. Later vertelde moeder me dat ik de hele weg naar het ziekenhuis over die rood-witte koeien had gepraat. Ik weet nog steeds waar die boerderij was en ze hadden jarenlang roodbonte koeien. Later herinner ik me dat ik vreselijke pijn had en bewusteloos moet zijn geraakt.

Er waren twee artsen die dachten dat de arm geamputeerd zou moeten worden en die net wilden beginnen toen een oudere, gepensioneerde arts, Dr. Montagne, binnenkwam. Hij zei dat er, omdat ik nog zo jong was, een kans was dat de arm gered kon worden en hij voerde de operatie uit. Alleen de onderste spieren waren nog verbonden. Hij zette de twee botpunten aan elkaar en deed de arm in het gips met verschillende openingen erin zodat de wond schoon gehouden kon worden.

Toen mijn ouders twee dagen later ‘s avonds op bezoek kwamen, dachten ze dat ze misschien moesten blijven omdat mijn toestand kritiek was en ik erg hoge koorts had. De dokter zei dat als de koorts om 10:00 uur niet zou zakken, ze de arm alsnog zouden amputeren. Om 10:00 uur was de koorts nog niet gezakt, maar ook niet gestegen dus besloten ze om nog twee uur te wachten en na middernacht zakte de koorts langzaam. In die tijd was er nog geen penicilline of soortgelijke medicijnen. Als mijn arm was geamputeerd, zou ik de rest van mijn leven met een aanzienlijke handicap hebben geleefd. De Heere verhoorde echt de gebeden van mijn ouders en daar ben ik heel dankbaar voor.

In totaal lag ik 8 weken in het ziekenhuis. Ik kwam thuis op de verjaardag van mijn moeder, 16 juli. Ik lag op de vrouwenafdeling omdat de dokter bang was dat ik niet stil genoeg kon liggen op de kinderafdeling. De afdelingen waren toen vrij groot, met 10 of 12 bedden op een rij met een pad door het midden. Er waren verplaatsbare scheidingswanden die ze om de bedden heen konden zetten als ze de patiënten hielpen. De verpleegsters waren aardig op één na, die altijd chagrijnig was en waar ik bang voor was. Ik herinner me nog dat ik kort voor ik naar huis ging opnieuw moest leren lopen tussen twee verpleegsters.

Omdat het bot behoorlijk versplinterd was, konden ze het niet rechtzetten en begon het scheef te groeien. De dokter maakte zich zorgen dat het later in mijn leven onbruikbaar zou worden. Dus werd ik geboekt voor nog een verblijf in het ziekenhuis om mijn arm te breken en weer recht te zetten. Ik denk dat dat meer dan een jaar na het ongeluk was, maar vlak voordat dat zou gebeuren, waren mijn zussen wild aan het spelen en elkaar aan het achtervolgen. Moeder hoorde ze aankomen en riep: “Cor, ga aan de kant.” Ik stond achter de deur maar het was te laat. Ze ramden de deur open en ik viel en brak mijn arm opnieuw. Toen de dokter kwam, zei hij dat het precies zo was gebroken als ze hadden gepland, en hij zette het weer recht en deed er weer gips omheen en ik hoefde toch niet weer naar het ziekenhuis.