Goede Vrijdagochtend. Ik beklom
de wentelende, krakende trap
naar de orgelzolder,
jong en onervaren,
ik moest oefenen
voor de avonddienst.
Ik zou improviseren op
“O Haupt voll Blut und Wunden”,
maar de mogelijkheden
van die treurige melodie ontgingen me.

Terwijl ik de houten blokken
onder de orgelbank wegschopte
zodat mijn voeten bij de pedalen konden,
wierp een sombere ochtendzon
vlekken van diffuse kleur
op het rijkelijk gebeeldhouwde orgelfront.
Boven de klavieren verscheen een kruis,
de schaduw van het gekruiste hout
in de glas-in-loodramen.

Mijn ogen bleven op dat kruis gericht,
en plotseling zag ik het lichaam van Jezus
kronkelen van pijnlijk verdriet.
Zijn met pijn vernauwde ogen keken neer
op de zwart-witte toetsen,
en concentreerden zich toen op mij.

Opkijkend naar het kruis,
begonnen mijn vingers
doelloos over de toetsen te dwalen, totdat
een huiverende golf van verdriet
een enkele melodie
van hart naar handen aangaf.

Toen het terugkeerde van zijn reis
langs het gewelfde plafond
voegde ik een tegenstem toe
en plotseling, buiten mijn eigen wil om,
leek het orgel uit zichzelf te zingen,
met alleen mijn handen en voeten
als noodzakelijke hulpmiddelen.

Terwijl de zon zich achter donkere wolken verborg,
en de scherpe contouren
van het kruis oploste, keerde mijn bewustzijn

dat met de klaagzang leek te zweven
over veelkleurige kerkbanken –
terug, en ik voelde
een Aanwezigheid
achter me.