Canada heeft een geweldige indruk op mij gemaakt. Deze natie met zijn grote meren, grote bossen en hoge bergen is een zeer indrukwekkend land voor iemand die uit het vlakke Nederland komt. Het lijkt me geen prettig wonen in bergen. Fietsen kun je er niet, of je moet al een fiets hebben met dertig versnellingen. Lopen kun je er niet, want je wordt doodmoe van al dat geklim. Rijden is levensgevaarlijk met al die haarspeldbochten. Daarom is het geen wonder dat de verstandige Nederlandse emigranten in vlakkere gebieden zijn gaan wonen zoals Ontario. Je kunt je in de Betuwe wanen als je in het Niagara Peninsula gebied bent. Het vlakke land bij Chatham doet aan Groningen denken. In de Pineries, een prachtig provinciaal park aan het Huron Meer, zie je duinen zoals in Vlieland of Terschelling. De dichtbevolkte Golden Horseshoe (Gouden Hoefijzer) rondom het Onta-rio Meer, waarin men de grotere plaatsen als St. Catharines, Hamilton, Burlington, Toronto en Oshawa aantreft, kan vergeleken worden met Noord en Zuid-Holland.

Wat mij opviel in bovengenoemde steden is het feit dat alles wat rommeliger lijkt dan in Nederland, vooral aan de stadsranden waar men kleine fabriekjes, autohandelaars en wat dies meer zij aantreft. Daar is geen stadsplan loog aan te pas gekomen, lijkt het me toe. Deze mensen zijn erg beroemd en berucht in Nederland. Beroemd omdat zij zorgdragen voor het invoegen en inkleuren in het landschap. Berucht omdat hun ambtelijk besef soms ver buiten de perken gaat. Dat heb ik wel gemerkt bij de verbouwing van mijn winkelpand. Ik heb jaren moeten wachten tot architecten en planologen het eens waren over de kleur baksteen die ik kon gebruiken. Dan kun je je eigen initiatief wel aan de kant schuiven. Maar als je dan weer de nieuwe stadswijken rondom Toronto in ogenschouw neemt, besef je weer de waarde van deze ambtenaren… Mensen, het doet je zeer aan de ogen. Hier heeft de economie het gewonnen van de schoonheid! Toen het vliegtuig boven Toronto rondvloog zag ik grote vierkanten huizen die zo dicht op elkaar stonden dat je zou denken dat bouwland schaars is in dat grote Canada. Voor geen geld ter wereld zou Maaike daar willen wonen. Maar kom je in een andere stad, dan zijn de nieuwe woonwijken weer aangenaam, met vriendelijke huizen die tenminste niet allemaal op elkaar gelijken. De rijtjeshuizen in Nederland kunnen ook monotoon zijn, maar vaak wordt dat leuk opgevangen daar het werk van de stads tuinieren. Overal vindt men bosjes, struikjes, slootjes en poelen om het aanzicht wat aangenamer te maken. Nee, van de Canadese steden ben ik niet over mijn toeren geraakt.

De huizen die emigranten zo’n twintig of dertig jaar geleden kochten of bouwden mogen er zijn. Meestal zijn het alleenstaande woningen met een voor onze begrippen grote tuin eromheen. Volgens Maaike kon je tien jaar geleden nog aan de gordijnen zien waar de Nederlanders woonden. En nog zijn er wel huizen waar tulpen in de tuin, of namaakmolentjes, of gordijnen dat verraden. Toen Pieter zijn stoffeerderszaak begon moest hij natuurlijk erop uit om prijzen te geven. Als hij dan bij zo’n huis kwam zonk hem de moed al in de schoenen want hij had al lang ervaren dat Canadezen van Nederlandse en Italiaanse afkomst altijd voor een dubbeltje op de eerste rang wilden zitten.

Hoe ziet nu zo’n huis eruit?Over het algemeen zijn de huizen in Canada wat luxer en groter dan in Nederland. Er wordt hier heel anders gebouwd dan in Europa. In Duitsland en Oostenrijk worden de huizen opgetrokken van grote cementblok-ken waarover een mooie witte kalklaag gespoten wordt. De daken van rode dakpannen geven deze huizen een vriendelijke aanblik. In Nederland bouwt men nog veel rijtjeshuizen, maar weer veel anders dan ze het vroeger deden. Nu hijsen grote kranen eerst de betonnen binnenmuren op hun plaats. Daar komen dwarsbalken over te liggen waarop men het dak bevestigd en vervolgens worden de buitenmuren met hun deuren en ramen ingevoegd. Nou, dat gaat in Canada wel wat omslachtiger!

 Hier wordt eerst een diep gat gegraven voor de kelder (basement) die ze dan van beton optrekken. Ik denk dat ze dat in Nederland niet kunnen doen vanwege het grondwater? Op de kelder wordt een houten vloer gelegd waarop een houten geraamte wordt vastgetimmerd. De opstaande balkjes van dit geraamte zijn precies 16 inches van elkaar verwijderd, zodat de gips of triplex platen aan de buitenkant en de gipsplaten aan de binnenkant er precies op passen. Men duwt tien centimeter insultatie-materiaal in de muren.Daarna wordt een stenen buitenmuur om het hele geraamte gemetseld. Let wel: deze buitenmuur heeft geen dragende functie. Het huis zou netjes overeind blijven staan als je die stenen muren verwijderde! Omdat baksteen nogal duur is wordt steeds meer aluminium gebruikt. Het lijkt dan net of het huis, net als de vroegere houten huizen, door horizontale planken omgeven is. Maar dat is bedrog…je duwt zo een deuk in die dunne aluminium plankjes.

In de kelder van Maaike’s huis, die zich onder het hele huis bevindt, is een slaapkamer, een rommelkamer waar de grote gaskachel staat en de ‘waterheater’ die al de kranen van warm water voorziet, en verder een westgedeelte met een doezel, een wasmachine en droogmachine. Dan is er nog een heel ruime recreatiekamer waarin een biljard en tafeltennistafel opgesteld staan. In veel ‘recreationrooms’ bevindt zich hier ook een bar, waarachter een grote kast die de flessen met sterke drank of wijn bevat. Het lijkt er dus op dat feestjes vooral plaatsvinden in de kelder. En dat zeker niet omdat het zomers koeler is in de ‘basements’. Veel huizen hebben hier ‘airconditioning’ die het hele huis lekker koel maakt in de zomer. Mensen…het kan in Canada des zomers bloedheet zijn. Al gauw liep in rond in een kort broekje! De kinderen van Maaike moesten wel eerst wat wennen aan die witte staakjes van benen. Ik zelf trouwens ook……

Op de eerste verdieping heb je natuurlijk een grote keuken met prachtige eiken keukenkastjes, een knots van een koelkast, een ‘freezer’ waarin je jarenlang vlees en groente goed kunt houden, en een grote tafel met zes keukenstoelen. Die keuken is ongeveer twee keer zo groot als mijn woonkamer in Hooghalen, maar nou is die kamer wat aan de kleine kant omdat het in een bejaardentehuis is.

In de voorkamer een heel mooi bankstel dat ontzettend veel ruimte inneemt, en achter de voorkamer de formele eetkamer met een glanzende tafel en acht prachtige stoelen. Die kamer is eigenlijk overbodig, want het gezin eet altijd in de keuken, behalve met Kerst, Dankdag, en Paasmaaltijden. Voor die maaltijdden is er wat meer ruimte nodig op een tafel, aangezien grote kalkoenen geserveerd worden.

Boven zijn er vier slaapkamers. De slaapkamer van Maaike en Pieter is het grootst en ze hebben hun eigen badkamer, waarin een doezel en WC. Op de gang is er nog een grotere badkamer met een badkuip, waarmee de kinderen en de gasten het moeten doen, ofschoon ik meestal naar de doezel in de kelder sjouwde, want het gebeurde keer op keer dat de kinderen de schoolbus misten omdat ik me te lang ophield met scheren. Naast het huis is een garage waarin de twee auto’s kunnen huizen. Het merkwaardige is dat deze garage echter niet voor de auto’s wordt gebruikt, maar voor al de rommel die Maaike niet in huis wil hebben en de tuingereedschappen. Het neemt natuurlijk ook enige tijd om garagedeuren te openen, en tijd is geld in Canada. De auto’s staan meestal buiten naast het huis. Dat kan, want tot dusver werden er weinig auto’s gestolen, ofschoon ook daarin verandering komt vanwege de drugs en de werkeloosheid.

Het huis heeft voor en achter een groot grasveld en een tuin. Maaike maait zelf het gras. Dat is nogal gemakkelijk want ze gaat prinsheerlijk op de kleine grasmaaimachine zitten. Eerst hadden ze er een die geduwd moest worden, maar Maaike kreeg daar altijd zo’n rood hoofd van. Ze heeft hoge bloeddruk, dus is het oppassen geblazen. Ik mocht natuurlijk ook het gras maaien. Het was wel even wennen met al die knopjes en schakelaartjes… ik zat steeds met het ding in de ligusterhaag en Maaike maar gieren van de lach.