Ik heb nog niet verteld dat ik eens meedeed aan het harddraven op de Dellewal. Op de verjaardag van Koningin Wilhelmina was er feest op Terschelling. Eerst met alle paarden met elkaar in galop, maar dat werd een grote bende. De een kwam in het water terecht en anderen vlogen het duin in. Nee, dat was een mislukking. Er waren ook veel te veel paarden, en zo breed is de Dellewal niet.

Toen was het even later harddraven. Daar deed Herman aan mee met de oude zwarte en ik reed op de jonge zwarte. Als Herman een rit gedaan had met de oude zwarte dan bleef hij aan het eind van de baan met het paard staan. De jonge zwarte wist dan dat de oude aan de andere kant was, dan moest ik rijden en dat won ik altijd omdat de jonge bij de oude zwarte wilde zijn. Maar dat kwam niet altijd zo uit. Als het oude paard niet aan het eindpunt stond, verloor ik steevast de rit.

Maar uiteindelijk bleven we toch tot het laatste toe aan bod. Maar allebei werden we op de duur afgereden. Dat kwam ook omdat ze de baan te lang hadden gemaakt, die was 600 meter. Die paarden van ons die altijd werken moesten waren niet opgewassen tegen paarden die haast nooit iets deden.

Mijn laatste rit moest ik tegen Gerrit van Japke met het paard van Toppe Buil. Herman was expres met het oude paard naar het eind van de baan gegaan en toen de jonge dat wist, won ik de rit. Maar we moesten ook nog terugrijden en toen reed de jonge van de oude af. Mis wat het! Het paard van Gert van Japke had denk ik een poot eerder over de streep en zo werd geoordeeld dat dit paard had gewonnen. Maar het ging toch mooi. Toen we aan het eind waren kropen de paarden dicht bij elkaar en allebei snakten ze naar adem.